همان طور که در مقالات پیش تر ذکر شد، ترجمه پیش از آن که یک دانش باشد، مهارت است و هنر. جلوه هنری ترجمه را بیشتر می توان در ترجمه متون ادبی مشاهده نمود. به عبارت دیگر مترجمی که در زمینه متون ادبی کار می کند، باید خودش نیز مثل نویسنده متن اصلی، مهارت دست به قلم شدن را داشته باشد و از تمامی نکات دقیق و ظرایف موشکافانه و قریحه های ادبی آگاه باشد. البته دانش ادبی و توجه به آرایه ها و صنایع ادبی برای یک مترجم، با دانش ادبی برای یک ادیب کاملا متفاوت است.
ذوق و قریحه
یک ادیب یا به عبارتی فردی که در زمینه ادبیات فارسی تحصیل کرده است و در این رشته مطالعه و تخصص دارد، کافی است که به نکات و ظرایف ادبی زبان فارسی کاملا احاطه داشته باشد که می بایست ذوق و قریحه خود را در نوشته هایش منعکس نماید.
ولی مترجمی که در زمینه ترجمه متون ادبی فعال است، می بایست هم ذوق و قریحه نویسندگی در زبان فارسی را به حد اعلا بداند و هم ذوق نویسندگی به زبان انگلیسی را. به سبب این که با قریحه و بیان ظرایف فارسی قادر باشد متن را به مخاطب انتقال دهد و با دانش ظرایف انگلیسی، بتواند اصل موضوع را از نویسنده دریابد.
در کنار این مبحث می بایست خاطر نشان کنیم که یک مترجم متون ادبی، باید به قرایح زبانی حتی بیشتر از دو زبان آگاه باشد.
در نظر گرفتن نگرش مخاطب
یکی از مهمترین نکات که در تایید جلوه هنری ترجمه باید لحاظ شود ، نگرش مخاطب است.
مترجم می بایست قادر باشد تا واژگان ادبی را از یک زبان به زبان دیگر تبدیل کند و همواره نگرش مخاطب را نیز در نظر داشته باشد و بتواند متناسب با ظرفیت مخاطب به گونه ای متن را پیش ببرد که هم اصل مطلب دچار کاستی نشود و اصل رعایت امانت را در نظر گیرد و هم این که مخاطب آن چنان با متن رابطه برقرار کند که گویا اصلا ترجمه نشده و دست به دست نگشته و از زبان خود راوی این مطلب به گوش مخاطب رسیده است. البته نمی بایست خلاقیت و بازی با عبارات و واژگان و مهارت کار کردن هرچه بهتر با کلمات را برای هر مترجم دست کم گرفت.
بازی با عبارات به شیوه ای پویا و خلاقانه باعث می شود که متن بهترین تاثیر را در مخاطب بگذارد و به همین منظور ، داستان یا منظومه ادبی نیز با خلاقیت هرچه تمام تر در ذهن مخاطب نفوذ کرده و همواره به عنوان یک یادگار زیبا در گوشه ای از گنجینه اذهان مخاطبان باقی می ماند و هم از نویسنده و هم از مترجم به نیکی یاد خواهد شد.